سالار زینب

پر حرفی کودکان !

بسیاری از والدین، نگران زیاد صحبت کردن کودکانشان هستند، در حالی که زبان به عنوان یکی از عوامل رشد شناختی کودکان محسوب می‌شود. می‌توان از این واکنش رفتاری، نقطه قوتی برای رشد مهارت‌های ارتباطی کودک به وجود آورد.
جلب توجه
یکى از مهم‌ترین علت‌های پر حرفی در برخی از کودکان می تواند نشان دادن خود و جلب توجه به والدین یا دیگران باشد. وقتی می خواهد توجه کسی را جلب نماید و فرد را به سمت خود سوق دهد، معمولاً با حرف زدن زیاد و در آوردن ادا و اطوار و یا بازی و حرکت، می خواهد جلب نظر کند.
در باره جلب توجه شاید تاکنون بارها توجه کرده باشید، زمانی که مادران با تلفن به مدت طولانی صحبت می‌کنند یا در جمعی مشغول صحبت هستند و از کودک‌شان غافل می‌شوند و نظایر آن، کودک با صحبت کردن طولانی یا پرسش‌های مکرر سعی میکند که توجه آنها را به خود جلب کند. روانشناسان ریشه این نوع واکنش‌های رفتاری کودک را جلب توجه والدین می‌دانند.
کنجکاوی و پرسش
گاهی کودک حس کنجکاوی دارد و نیز تمایل به دانستن همه چیز را در خود دارد، وقتی کودک حس کنجکاوی دارد و در پی کشف بیشتر است، معمولاً ما را سوال پیچ می کند و پشت سر هم پرسش های عجیب و غریب می پرسد، لازم است با صبر و حوصله به آنها پاسخ دهیم و این روحیه پرسش گری را در او تقویت کنیم. لازم است توجه کنید که اگر جواب پرسشی را نمی دانید به او بگویید که «من نمی دانم، بهتر است در کتاب جواب آن را پیدا کنیم» یا «در اینترنت جستجو کنیم» و به او کمک کنید تا پاسخش را پیدا کند.
ترس
گاهى‌ ترس کودکان نیز به زیاد صحبت کردن آنها منجر می‌شود. این اتفاق بویژه در سنین پایین و برای کودکانی که شب‌ها از تنها خوابیدن در اتاق خود می‌ترسند، اتفاق می‌افتد. چنین کودکانی از والدینشان می‌خواهند که کنار آنها بمانند تا با آنها صحبت کنند.
حسادت و افسردگی
حسادت نیز در این جا اهمیت دارد، به خصوص پس از به دنیا آمدن فرزند جدید در خانواده، برای کودکان بالای سه سال، می‌تواند عاملی برای زیاد صحبت کردن و جلب توجه والدین محسوب شود. اگر والدین به فرزندشان به اندازه کافی توجه کنند و برایش به طور اختصاصی وقت بگذارند، اما باز هم فرزندشان به طور غیرعادی صحبت کند، باید به دنبال ریشه‌های روانی قضیه بگردند. نباید فراموش کرد که گاهی نیز کم حرف زدن کودکان می‌تواند نشانه‌ای از بروز افسردگی در آنها باشد.

پی نوشت:
منبع :ماهنامه کودک شماره 126

مهربانی عمومی!

حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) فرمودند: سوگند به خدا ، وارد بهشت نمی شوید مگر اینکه به همدیگر رحم کنید.
یکی از اصحاب گفت: ای رسول خدا! همه ما دلرحم و مهربانیم.
رسول الله فرمودند: نه اینکه به یک فرد خاص رحم کنید؛ بلکه به عموم مردم رحم و مهربانی کنید. به همه مردم رحم کنید.
متقی هندی، کنز العمال.

زينب عليهاالسلام الگوى سلامت روان،

يكى از شاه كارهاى معرفتى حضرت زينب عليهاالسلام، نوع استدلال و تفسيرشان در مجلس ابن زياد است. ايشان على رغم اينكه سوگوار شهادت برادران، فرزندان و خويشان خود بودند و از طرفى، بيشترين رنج و محنت را متحمل شده بودند و به ظاهر با سيماى يك اسير و بازنده در جنگ، وارد مجلس ابن زياد شدند، با وجود اين، استدلال و تفسير ايشان از حوادث كربلا بسيار اعجاب انگيز است. زمانى كه ابن زياد با حالتى تمسخرآميز، حضرت را مورد خطاب قرار داد: كار خدا را نسبت به برادر و اهل بيتت چگونه ديدى؟ حضرت زينب فرمودند: مَا رَأَيتُ إِلَّا جَمِيلاً، هَؤُلَاءِ قَوْمٌ كَتَبَ اللَّهُ عَلَيهِمُ الْقَتْلَ فَبَرَزُوا إِلى مَضاجِعِهِمْ (محمدى اشتهاردى، 1377، ص 181)؛ من جز خير و زيبايى چيزى نديدم. اينان افرادى بودند كه خداوند مقام شهادت را سرنوشتشان ساخت، ازاين رو، داوطلبانه به آرامگاه هاى خود شتافتند. حضرت در اوج فشارهاى شديد روحى، تفسيرى عالمانه و الهى از جريان كربلا به نمايش مى گذارد و با پرداختن به جنبه هاى مثبت آن، الگويى بسيار كارآمد در رويارويى با حوادث در برابر ما قرار مى دهد. استدلال هاى عالمانه و به دور از احساسات زينب عليهاالسلام در مجلس ابن زياد، حتى دشمن را وادار به اعتراف مى نمايد؛ آنجاكه بعد از پايان خطبه حضرت زينب عليهاالسلام، ابن زياد به اين امر اذعان مى كند: اين زن با قافيه و آهنگ سخن مى گويد، سوگند به جانم پدرت نيز شاعر قافيه پرداز بود (همان، ص 182).
زينب عليهاالسلام در پايان خطبه مجلس يزيد، اول كلام را با شكر و حمد الهى و صلوات بر پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله آغاز مى نمايد (طبرسى، 1403ق، ج 2، ص 310). سپس نه تنها از حادثه پيش آمده نمى نالد، بلكه آن را سعادت و رحمت و فيض شهادت تفسير مى نمايد كه فقط براى اولياى خدا رقم مى خورد. وى يكى از دل خراش ترين حوادث بشرى را نعمتى از جانب خداوند برمى شمارد و با پرداختن به جهات مثبت اين حادثه هولناك، جان فشانى اهل بيت را توفيقى الهى مى داند و بر اين امر شكرگزارى مى نمايد: سپاس خداوندى را كه ابتداى كار اوليايش را به سعادت و مغفرت، و پايان آن را به شهادت و رحمت و رضوان و مغفرت ختم نمود. ما از خداوند درخواست مى كنيم كه نعمت خويش را بر شهيدان ما تكميل فرمايد و بر اجر و مزد آنها بيفزايد و ما را به جانشينان نيكو مخلف دارد؛ زيرا او خداى بخشنده و مهربان است (همان).

پی نوشت:
محمد زارعى توپخانه، زينب عليهاالسلام الگوى سلامت روان، مجله معرفت سال بيست و دوم ـ شماره 192 ـ آذر 1392، 73ـ82