سالار زینب

ادامه »

آيا در صحراي کربلا آب در دسترس امام حسین (ع) بوده يا خير؟
موضوع تشنگى و عطش امام حسين(ع) و اصحابشان در كربلا حقيقتي است که نه تنها مورخان (در اين مورد علاوه بر منابع متعدد تاريخى، مي‌توان به انبوهى از ادبيات شكل گرفته پس از واقعه كربلا نيز اشاره کرد؛ يعنى، موضوع به قدرى مسلّم و جدّى بوده است كه، شاعران نامدار، براساس آن شعر سروده‏اند. براى مطالعه بيشتر ر.ك: 1- طبرى، تاريخ الامم والملوک، (م310)ترجمه ابو القاسم پاينده، تهران، اساطير، چ پنجم، 1375ش، ج7، ص 2963 به بعد؛ 2- ابوالفرج اصفهانى، مقاتل الطالبيين، (م 356)، تحقيق سيد احمد صقر، بيروت، دار المعرفة، بى تا، ص84 به بعد؛ 3- أبو الفداء اسماعيل بن عمر بن كثير الدمشقى، 4- البداية و النهاية، (م 774)، بيروت، دار الفكر، 1407ق، ج8، ص 174 به بعد؛ 5- سيد ابن طاووس، اللهوف في قتلى الطفوف، قم، انوارالهدي، 1417ق، ص47 به بعد؛ 6- ابن قولويه قمي، كامل الزيارات، تحقيق: جواد قيومي، نشرالفقاهه، 1417ق؛ 7- علامه مجلسي، بحار الانوار، ج 45، ص 149 - ج 101، ص 46) از آن ياد کرده اند .
بلکه امام زمان (عج) نيز در زيارت ناحيه مقدسه به آن اشاره نموده، مي‌فرمايند:«فَمَنَعُوکَ الماءَ وَ وُرُودَه»«پس آب و ورود بر آن را بر تو ممنوع کردند». براى كسى كه اندكى در منابع تاريخى و ادبى سير كند، ترديدى باقى نمى‏ماند كه يكى از ويژگى‏هاى واقعه عاشورا، محدوديت آب براى اهل بيت(ع) بوده است. مدّت زمان محاصره و قطع راه ارتباط با آب از روز هفتم محرم بوده است؛ و در اين فاصله امام حسين(ع) به طرق گوناگون آب مورد نياز اردوي خويش را تامين مي‌کرده است.
حفر چاه با آبي گوارا به دست مبارک امام با توجه به مقام امامت آن حضرت امري ممکن تلقي مي شود، ولي بنا نيست که براي رفع نيازها، هميشه از مقام امامت استفاده شود. در نتيجه امام حسين وقتي که مشاهده کرد که دشمن بين او و آب حايل شده است آب مورد نياز اردوي خود را تا قبل از روز نهم از طرق مختلف از جمله حفر چاه به صورتي که ذکر شد(نه به صورت معمولي ومتعارف )تامين نمود. و اين مطلب‌ از گزارشي که براي عبيدالله بن زياد فرستاده‌اند به خوبي معلوم مي‌شود. او طي نامه‌اي به عمر سعد مي‌نويسد: «اما بعد به من چنان رسانيده اند که حسين و ياران او چاه کنده و آب بر مي‌دارند…، چون بر مضمون نامه وقوف يابي بايد که حسين و ياران او را از کندن چاه منع کني و نگذاري که به آب دست يابند»( ابن اعثم کوفي، کتاب الفتوح، مصحح: طباطبايي مجد، مترجم: مستوفي هروي، آموزش و پرورش، تهران، 1372ش، ص 893).